Lemelerveldse soldaten aan het coronafront

16-06-2020 Artikel uit www.sukerbiet.nl

Ook achter de frontlinie is er flink strijd geleverd tegen het coronavirus, zoals bij de woonvorm Thuis. Een groep, die niet altijd vooraan staat bij het uitdelen van materiële of financiële middelen. Voor deze groep kreeg thuis wel een echt letterlijke betekenis. Onderstaand verhaal van Marijke Harink over hoe ingrijpend het virus bij de woonvorm is geweest en nog is.

Donderdagavond worden we gebeld door Willem van Trui. Hij vraagt of wij van woonvorm Thuis aan de inwoners van Lemelerveld willen vertellen wat de coronacrisis met onze bewoners, ouders en team van Thuis doet. Oeps, dat is een ingewikkelde vraag. We gaan proberen de afgelopen 13 weken in vogelvlucht op papier te zetten. Echter allereerst moet ons iets van het hart. Wij hebben bij de woonvorm geen klagen. Iedereen is tot nu toe nog gezond. We hebben een groot huis, erf, genoeg activiteiten, we mogen wandelen, fietsen en elke dag wordt er wel gelachen. Wij staan niet in de frontlinie.

Wie zijn wij?

Bij woonvorm Thuis, aan de Knuvendijk wonen 8 mensen in de leeftijd van 21 tot 37 jaar. De meeste bewoners hebben naast de verstandelijke beperking een stoornis in de prikkelverwerking zoals autisme of niet aangeboren hersenletsel. Sociaal emotioneel kan de één op het niveau functioneren van een kind van een 1/2 tot 2 jaar, de ander op het niveau van 3 tot 6 jaar. Dit betekent dat je genoeg dingen wel zou kunnen, maar het niet altijd aankan. Vooral bij veranderingen, hoe klein ook, kan er een enorme terugval ontstaan waarbij enkele bewoners dan intensieve begeleiding nodig zijn. Vergelijk het met een peuter die druk bezig is met het ontwikkelen van zijn ‘eigen willetje’ en die perse een ijsje wil. Een leuke klus om de peuter op andere gedachten te brengen. Met deze leuke uitdagingen dealen de begeleiders van Thuis iedere dag.

Hoe regelen we beschermingsmiddelen?

Vanaf begin maart volgen we iedere dag het nieuws en zijn we druk met het nemen van voorzorgsmaatregelen. Een spannende periode met nog veel onzekerheden. Een taak, waar we ons normaal gesproken niet druk over hoeven te maken is de inkoop van de juiste beschermingsmiddelen. Echter wij komen niet aan de juiste spullen. Bizar en zeer zorgelijk. Zelfs desinfecterende middelen of simpel handzeep of de hoesjes om de thermometer worden niet geleverd. We vallen tot 7 mei overal buiten. Diverse noodoplossingen worden bedacht. A3 bedrijfskleding kan gelukkig nog katoenen werkjassen leveren als vervanging voor de beschermende wegwerpjassen en de huisarts belooft ons om de mondkapjes te delen zodra we het nodig hebben.

Wat is de grootste zorg?

Wat gebeurt er als één van onze bewoners corona krijgt en dan vooral de corona waar je flink ziek van wordt? Laten ze de zorg wel toe? Creëer ik straks niet heel veel onrust en angst als ik echt in beschermende kleding ga werken? Kan het allemaal wel bij Thuis? En wat als er een aantal medewerkers besmet raken. Wie zorgt er dan voor onze bewoners? Kleinschaligheid heeft veel voordelen maar nu met corona zijn we wel heel kwetsbaar ook al heb je alle draaiboeken klaarliggen en maak je ze iedere dag up to date.
Dit maakt dat we extra voorzichtig zijn, want als begeleider is het je grootste angst dat je een bewoner of een teamgenoot besmet. Het verantwoordelijkheidsgevoel is groot. Collega’s zeiden direct in het begin al…desnoods moet ik hier mijn matras neerleggen en kom ik hier wonen. We zijn er en zorgen voor elkaar.

Hoe verder na de lock-down?

Maandag 15 maart wordt een rare dag, nadat Mark Rutte zondag drastische maatregelen neemt. In korte tijd heel veel beperkingen. Niet meer naar dagbesteding in de buurt, niet meer naar de winkel, huis dicht voor bezoekers en onze vrijwilligers. Geen ouders meer op bezoek, tenzij….
Hoe vertel je dit de bewoners. Hoe vertel je dit aan de ouders? Wanneer is het voorbij? Alle ouders worden persoonlijk op de hoogte gebracht. Maandag wordt geregeld, dat alle bewoners wel gewoon dagbesteding kunnen krijgen in de eigen woonvorm. Het erf van Thuis is immers groot genoeg en er zijn genoeg klussen/activiteiten. Op deze wijze hopen we ritme te kunnen houden, zodat de bewoners niet volledig ontregeld raken. Ook de dagbesteding en ambulante begeleiding, die Thuis biedt aan mensen, die niet in de woonvorm wonen, wordt tijdelijk stop gezet en alternatieven voor bedacht.

Wat begrijpen bewoners van corona?

De ene bewoner begrijpt niets van wat er op de wereld gebeurt en heeft geen enkele weet over corona. De ander begrijpt het beter, maar wordt angstig, als er verteld wordt, dat je er erg ziek van kan worden. We vertellen dan ook alleen datgene, wat noodzakelijk is, wat een ieder persoonlijk aankan.

Hoe reageren bewoners, dat de dagbesteding in de buurt stopt?

Voor de één is dit geen enkel probleem en geeft het zelfs rust en mogelijkheden. Voor de ander is het niet te begrijpen, dat die taxi maar niet komt. Het geeft onrust en de persoon raakt volledig ontregeld. Al vrij snel wordt een oplossing bedacht om de externe dagbesteding te ‘vervangen’. Het scoutinggebouw in Lemelerveld op nog geen 10 minuten loopafstand van de woonvorm kan zolang gebruikt worden. Scouting Lemelerveld Super Bedankt! Iedere dag gaan we hier met 2 of 3 bewoners en 1 begeleider naar toe om ook te ‘werken’ en/of activiteiten te ondernemen. Een top oplossing. Even niet bij elkaar op de ‘lip’ zitten geeft de nodige rust. Er worden nieuwe activiteiten bedacht. Er wordt veel gelachen. Iedere dag krijgen ouders foto’s of filmpjes, zodat ze stukje van de dag kunnen meebeleven.

Hoe reageren bewoners, dat ze niet meer naar hun ouders mogen om te logeren?

Voor iedereen heeft deze maatregel enorm impact. Vrij in het begin pakt één bewoner zijn koffers met de boodschap: ”Ik ga naar mijn ouders hoor!” Met andere woorden jij bepaalt niet, dat ik niet naar huis mag. Gelijk heeft ie natuurlijk. Maar hoe maken we het hem duidelijk zonder dat hij intens verdrietig wordt. We vertellen deze persoon, dat wij de maatregelen niet hebben bedacht, maar dat koning Alexander ons vraagt of wij willen helpen de bewoners van de Brugstede te beschermen. Zij mogen niet ziek worden. Het is dan nodig dat wij dan met zijn allen thuis blijven en niet gaan logeren. De koffers worden snel in de kast gezet, want de bewoners bij de Brugstede beschermen is immers een zeer belangrijke taak.

Wat doet dit met de ouders, broers en zussen?

Voor de ouders, broers en zussen is dit een zeer ingewikkelde tijd. Het is met geen pen te beschrijven hoe ouders zich gevoeld hebben in de afgelopen weken. Als je kind je zo nodig heeft, als je kind voor het eerst niet meer met Pasen, Pinksteren, Moederdag naar huis mag. Of als je de verjaardag van je eigen kind niet eens kan vieren, zoals altijd en je kind daar ook verdrietig van wordt, geeft dat heel veel verdriet.

Wat doet dit met de teamleden?

De extra druk, die je bij jezelf legt om alles goed te willen doen en de onmacht van bewoners en familie, voelen we. Gelukkig konden we gebruik maken van de tenzij regeling bij bezoek ontvangen. In de afgelopen weken hebben we enorm ons best gedaan alles in balans te krijgen en houden. Veel is ons gelukt. Echter als je meemaakt dat een volwassen mens op niveau van een peuter niet naar huis mag, deze persoon niet zo goed begrijpt of kan accepteren waarom het niet mag, niet meer kan knuffelen met familie zoals vanouds, zijn/haar familie zo enorm mist, wordt het wel pittig. Wij als begeleiders kunnen dan de leukste activiteiten bedenken, voor heel veel afleiding zorgen, lekker eten/hapjes serveren, vele gesprekjes aangaan, alle ingewikkeldheden zo snel mogelijk wegnemen, aandacht geven en nog eens aandacht geven en heel veel nabijheid bieden………………echter…………het gemis blijft. Dat doet pijn en brengt iedere bewoner, ouders maar ook ons als begeleiders uit evenwicht.

FEEST….Eindelijk weer naar huis

Vrijdag 5 juni wordt een zeer bijzondere dag. De bewoners krijgen te horen, dat ze vanaf nu weer mogen logeren. De emotie, die toen vrij kwam, voelen we nu nog. Een jongedame loopt beduusd na het horen van het nieuws naar een begeleider en zeg: ”mag ik wat vertellen? Ik mag naar huis!!!”. Ze denkt nog even na, maar straalt dan ineens en gilt het uit van plezier. “Ja het is echt zo. Jij mag weer naar huis!!” Een andere bewoner vindt het nog eng en wordt onzeker. Want hoe zal het thuis gaan. Is alles nog hetzelfde. Houden papa en mama echt wel van mij? Ja jouw papa en mama blijven altijd van jou houden, ook tijdens de coronacrisis.

Hoe gaan/moeten we verder in de toekomst?

De grootste uitdaging wordt: Hoe gaan wij om met de 1,5 meter samenleving, zodra de overige beperkingen er af zijn. Hoe gaan we de dingen weer doen, wat onze bewoners zo gelukkig maakt. Er op uit, weer naar de COOP ouwehoeren met Paul, naar de Brugstede om koffie te schenken en spelletjes te doen met die lieve mensen, naar het Kulturhus werken en kletsen met Dorien en Irma, naar Riekus kijken of er nog monteerapparaten zijn, naar het terras, naar de kubus.

Eerlijk gezegd…die anderhalve meter samenleving en elkaar niet meer mogen vast houden…gaat bij ons niet op. Het belangrijkste in deze zorg is nabijheid, aandacht, liefde en letterlijk vasthouden. Als begeleider en ouder kun je de 1,5 meter naar de bewoner niet handhaven. Vooral niet als de bewoner het niet begrijpt en/of volledig verzorgd moet worden. Natuurlijk zullen wij ons uiterste best doen zoveel mogelijk afstand te bewaren als wij u ontmoeten. Maar denk en help met ons mee. Samen met u gaat het ons vast lukken.

Het team van Thuis, tekst Marijke Harink m.m.v. Willem van Trui (www.sukerbiet.nl).